Polskiej Agencji Prasowej podróż w czasie

Internet końca lat dziewięćdziesiątych był inny niż współczesny. Wyglądał inaczej, miał specyficzny klimat, ale też inaczej funkcjonował. Dziś obojętnie patrzymy na ikonkę zielonej kłódeczki czy zalakowanej koperty. Mało kto zdaje sobie sprawę, że za tymi obrazkami kryje się potężna technologia, powszechnie dostępna od niedawna. W latach dziewięćdziesiątych takich kłódeczek nie było. Do poświadczania wiarygodności informacji użytkownikom sieci służyły zdrowy rozsądek i słowo honoru.

Czasy, gdy wymiana informacji w sieci opierała się nie na silnej kryptografii, lecz wzajemnym zaufaniu, to już historia. Piszę o tym bynajmniej nie dlatego, że naszła mnie ochota na wspomnienia i sentymenty. Wyobraźcie sobie, historia powróciła! Dziś wyszło na jaw pochodzenie plotki o rezygnacji posłanki Beaty Kempy ze startu w wyborach. Powodem całego zamieszania była wiadomość, w której słowem honoru zaświadczono, że nadawcą jest Beata Kempa. Tak, takim znanym z lat dziewięćdziesiątych cyfrowym słowem honoru. W tamtych czasach adres nadawcy można było definiować dowolnie, równie łatwo, jak dziś określamy odbiorcę. Wyobrażacie sobie reakcję odbiorcy na wiadomość od bóg@niebo.org? Choć weryfikacja nagłówka od razu ujawniała fałszerstwo, pierwszego kwietnia i tak było z tym mnóstwo zabawy.

Podkreślam: było. To już nie zadziała, nawet nie próbujcie. Żaden serwer nie pozwoli wysłać tak spreparowanej wiadomości, niemal żaden takiej wiadomości nie odbierze. Gdybym pisał to zdanie wczoraj, pominąłbym słowo niemal. Infrastruktura internetowa Polskiej Agencji Prasowej jest, jak widać, wyjątkiem. PiS to partia, która chciałaby wyjaśnić do białości każdy element politycznych i ustrojowych realiów. Zwykle nazywam te postulaty po imieniu – paranoją – i  zwyczajnie ignoruję, lecz tym razem sam chciałbym jakieś wyjaśnienie poznać. Jak to się stało, że Polska Agencja Prasowa, było nie było spółka Skarbu Państwa, uwiarygodniła prymitywny żart?